Mother Nature....

Dat de staat Minnesota bekend staat om zijn barre klimaat, 

dat heeft Carlo mogen ervaren.

Maar het weer kan ook zomaar ineens omslaan! ;-)

Hagelbui op de terugweg..

Everything is bigger in America...

Dat alles echt groter is in Amerika laten Carlo en zijn room-mate even zien! :-D

Down the Mississippi river...

Hoe prachtig de omgeving is rondom St. Cloud State University laten deze foto's duidelijk zien.

Ze zijn genomen tijdens een wandeling langs de Mississippi.

Birthday-present....

Carlo was door zijn roommate Sean uitgenodigd om op zijn verjaardag bij hem thuis te komen eten. Ook had hij samen met zijn vader een cadeau bedacht: Carlo zou zijn eerste schietles krijgen!!

Dat was natuurlijk best spannend! 

In Amerika zijn wapens heel gewoon, ze hangen bij wijze van spreken gewoon in de supermarkt, maar voor ons is dat heel anders. Dus echt onwijs cool om dat nu te mogen doen! Sean's moeder had zelfs een prachtige 'birthdaycake' geregeld, met zijn naam erop! Dat vind ik nou zo mooi...

En Sean heeft een heel mooi filmpje gemaakt van Carlo's eerste schietles:

Bovendien doken ze 's avonds met z'n allen de kroeg in natuurlijk!!!
Dit was echt the BEST BIRTHDAY EVERRR!!!

Congratulations!!

Tegenwoordig is er van alles mogelijk, dus zaten wij op Carlo's verjaardag gezellig met de familie soep te eten...en ondertussen met Carlo te kletsen!
En wat was dat leuk; hij kon allerlei dingen laten zien...zijn kamer, zijn roommate..hahaha!

Ook Brammetje herkende Carlo's stem, hij kon alleen maar niet ontdekken waar hij nou zat. ;-)

Voor opa en oma erg leuk; zo konden ze allerlei vragen stellen en kregen ze gewoon meteen live antwoord.
En voor mama was het fijn om te zien dat haar jongen er goed uit zag, opgewekt was en duidelijk lekker in zijn vel stak. :-)

Snowtubing at the Powder Ridge....

Het allermooiste was natuurlijk de sneeuw in Minnesota! En de winterse sporten die je daardoor kunt gaan doen. Zo zijn ze naar de 'Powder Ridge' geweest voor het 'Snowtubing'...

Happy birthday, son!! :-D

Je 22e verjaardag vieren in Amerika; hoe cool is dat!! Supercool!!
Maar ook 'very weird' zoals je zelf zei. Vanwege het tijdsverschil begon iedereen hier in Nederland je al te feliciteren met je verjaardag -want het was hier 18 april- terwijl jij in St. Cloud nog aan het diner zat op 17 april...hahaha!! Bizar...

Ik geef eerlijk toe dat ik het, in de aanloop naar je verjaardag, er best moeilijk mee had dat je niet hier bij mij was. Want als er iemand is die al wekenlang van te voren bezig is zich te verheugen op zijn verjaardag, ben jij het wel!! En gek genoeg miste ik dat gewoon..
Zoals ik op Whatsapp al zei: "Ik ben gewoon een watje.." ;-)

Omdat ik vond dat ik het niet kon maken om gewoon te gaan slapen zonder jou te feliciteren, bleef ik braaf wakker tot middernacht. Leuk plaatje gezocht, verhaaltje erbij getypt, op Facebook geplaatst, hetzelfde via Whatsapp gedaan....en toen bleef het stil aan de andere kant! Jij was er gewoon helemaal niet, hahahaha!! Maar toen je mobiel bijna ontplofte van het gespam van je ouwelui was je ineens weer online en konden we je feliciteren! :-p


Lieve Carlo, van harte gefeliciteerd met je 22e verjaardag! Ik hoop dat je een onwijs leuke dag gaat hebben met veel vrienden uit allerlei delen van de wereld, dat is toch wel heel bijzonder! Lots and lots of fun!!

Happy birthday, son!! :-D

Easter with the Conrad family....

Ook in Amerika vieren ze uiteraard Pasen, daar heet het 'Easter'. Sean Conrad, Carlo's roommate, nodigde Carlo en Nick uit om dit te komen vieren bij hem en zijn familie in Richmond. Zo onwijs leuk, want op deze manier krijg je echt een indruk van hoe het is om in Amerika te wonen en te leven. En na het zien van de foto's en filmpjes snap ik nog veel beter waarom Carlo het liefst in Amerika blijft... ;-)

Sean woont met zijn familie in Richmond, Minnesota, op ongeveer 28 kilometer afstand van St. Cloud. Nieuwsgierig als ik ben ga ik via Google even kijken, wat een prachtige omgeving! De huizen zijn echt ge-wel-dig! De meeste huizen zijn in dezelfde stijl gebouwd en hebben een veranda rondom het huis, die je bereikt via een brede houten trap. De ruimte rondom het huis is gigantisch, wat een verschil met onze rijtjeshuizen met 'hokjestuinen'... ;-)

Al gauw verschijnen de eerste foto's in mijn Whatsapp, en ook worden er verschillende filmpjes gemaakt. Het eerste filmpje laat de jongens zien, rijdend in een golfkarretje op het terrein. Naast het huis wordt door iemand een frisbee gegooid en een van de jongens in het karretje lukt het om deze op te vangen! Naderhand begrijp ik dat dit Carlo was, hahaha! Het tweede filmpje is een klein overzichtsfilmpje.

Bij Easter horen natuurlijk ook de 'Easter-eggs'. Van Carlo begrijp ik dat ze minstens 168 eieren hebben verstopt voor de kids! Op het volgende filmpje gaat de 'egg-hunt' van start, onwijs leuk! Ook mooi om de omgeving rond het huis mee te krijgen zo. De kids hadden enorme pret tijdens het zoeken en volgens Carlo waren ze flink competitief bezig!

I want to thank Sean and his parents for their hospitality. 

You have given my son the opportunity to experience the joy 

of familylife during his stay in America! 

Moment of fame...

Carlo is inmiddels een ras-echte fan van ijshockey, en dan vooral van SCSU Huskies uiteraard! 

En terecht; ze speelden fantastisch!

De match tegen Nebrasca Omaha werd zelfs uitgezonden door Fox Sports, en daar pakte onze zoon zijn eigen momentje van fame! :-D

Spring break!

Vol spanning werd er door Carlo en studiegenoot Nick toegeleefd naar de 'Spring break'! Want er stond een citytrip gepland naar New York, Washington en Boston! Echt zo supergaaf...
Er werden al snel plannen gemaakt over wat ze echt, echt, echttt moesten gaan bekijken. Uiteraard het Vrijheidsbeeld, Empire State Building, Central Park, het Witte Huis natuurlijk en Lincoln Memorial....maar ja, hoeveel tijd was er eigenlijk 'per stad'? En ook wel erg belangrijk inmiddels: hoeveel sneeuw lag daar, en zou dat voor veel vertraging gaan zorgen? Maar goed, in het kader van 'Wie dan komt, dan zorgt' schoven ze dat nog maar even aan de kant en genoten alvast van de voorpret!

Carlo wilde ook heel graag naar 9/11 Memorial Museum, we hadden thuis immers de gehele opbouw gevolgd via Discovery Channel! Zeker weten dat dat heel indrukwekkend zou gaan worden om daar rond te lopen en alle wrakstukken en andere items te zien die ieder hun eigen beeld zouden geven van deze verschrikkelijke tragedie. Diep in mijn hart had ik verschrikkelijk graag mee gewild naar het museum..


Maar alles liep helaas anders...
Door een vreselijk verdrietige gebeurtenis in Nick's familie maakte de vrolijkheid abrupt plaats voor verdriet, en ging Nick niet met Carlo mee naar New York maar tijdelijk terug naar Australië om in deze moeilijke tijd bij zijn familie te zijn. En zoals Carlo opmerkte: "Zo besef je ineens weer hoe ver van huis je eigenlijk bent..."

De reis werd geannuleerd en ineens zag alles er even anders uit, toch ook even voor Carlo. Veel is namelijk gesloten tijdens Spring break, dus ook de kantine op de campus. Even geen meal plan voor de hele week, maar boodschappen doen en je eten in de 'pingg'. En 's morgens geen kant en klare broodjes als ontbijt, maar cereal...
Maar ook daar draait Carlo zijn hand niet voor om, er is altijd nog McDonalds... ;-)

And how are we doing at home?

Langzaam begint alles weer een beetje 'normaal' te lopen. Ik heb lichamelijk een flinke terugslag gehad. De drukte van de kerstdagen, Roy's verjaardag, afscheidsfeestje Carlo, Oud & Nieuw, en de aanloop naar de Amerika-reis hebben hun tol zeker wel geëist. Maar daar had ik dan ook op gerekend. Ook het daadwerkelijk afscheid nemen van Carlo hakte er behoorlijk in. Hoewel ik me goed voorbereid had, was het toch wel even wat...my baby...helemaal naar Amerika.
Gek eigenlijk hè, dat moeders altijd hun kleine knulletje blijven zien..terwijl dat knulletje toch écht al 21 is. ;-)

Maar buiten dat; de strubbelingen met de vliegreis, de onduidelijkheden soms wat betreft de creditcard en een vrij nieuwe laptop die het ineens laat afweten, zorgden voor flink wat druk tijdens de eerste dagen.
In plaats van langzaam wennen werden we met 250 k/u door de dagen heen gejaagd, haha!
Zonder laptop kun je ook niet veel uitzoeken op internet, dus begon ik hier thuis flink te Googlen.

En zo wierp het ongemerkt een ander issue op: is hulp bieden een verdekte vorm van 'niet los kunnen laten'?
Aan de ene kant kreeg ik het advies: 'laat het hem zelf ondervinden, dit hoort bij het op eigen benen gaan staan!'.
En aan de andere kant hoorde ik: 'nou, dit is toch best wel ff veel tegelijk hoor, dan mag je best wel de helpende hand bieden!'.
Tja? To mother, or not to mother..that's the question.

Ik besloot mijn gevoel te volgen en op bepaalde vlakken te helpen met uitzoeken. Maar ook bepaalde zaken door hem zelf laten regelen. Een mooie mix vond ik zelf. Dat voelde goed voor mij. Oké, soms moet je écht wel eens plat op je snufferd gaan hoor...maar niet persé helemaal in Amerika, toch? ;-)
Al met al zijn alle trubbels inmiddels glad gestreken, en ligt de focus nu weer op het studeren.

Hoewel...de ontspanning hebben ze ook hoog in het vaandel staan! ;-)

Sport in Amerika...(1)

Wat meteen opvalt is dat de diverse sporten een groot onderdeel zijn van het leven op de campus, en ook in geheel Amerika uiteraard. Vooral ijshockey is erg populair. Ook de spelers worden bijna op handen gedragen; ze krijgen veel respect van anderen. Carlo was altijd al fan van ijshockey, en nu kreeg hij de kans om er gewoon bij te zijn, supergaaf! Nog een voordeel van de studentenpas: je kunt gratis en voor niks alle matches bijwonen! Hij heeft een filmpje gemaakt van de opening van de match tussen The Huskies (St. Cloud State University team) en The Redhawks, compleet met Amerikaans volkslied. Kippenvel!

Filmpje 'Huskies versus Redhawks'

Wat Carlo vooral opviel is de enorme passie voor de sport. Het doet sterk denken aan wat wij het 'Oranje-gevoel' noemen. Er is heel veel respect voor de sporters, de supporters bejubelen hun team en de wedstrijden worden tussendoor begeleid door een groep  cheerleaders op de schaats. Daarnaast is er erg veel merchandise op de markt; kleding, petten, sjaals en allerlei andere spulletjes voorzien van het logo van de Huskies.

Jong of oud, iedereen leeft enorm mee en de tribunes zitten afgeladen vol. Echt geweldig om mee te maken! Ik heb genoten van de verhalen van Carlo! Ze zijn vast van plan elke match te gaan kijken, voor zover dat lukt, en inmiddels hebben ze zich ook al aangesloten bij een zaalvoetbalteam. Sporten hoort er bij!

Life on campus...

Inmiddels is Carlo al aardig geïnstalleerd op de campus. Een van de eerste avonden werd er een welkomstdiner gehouden. Volgens gebruik werd het land van herkomst opgenoemd en moest de betreffende student gaan staan. Carlo was verrast om nog een student uit Nederland op te zien staan, en inmiddels weet iedereen dat hij uit Nederland komt. Er werd flink geapplaudiseerd voor de nieuwe studenten als een soort blessing. Leuk!

De Engelse test die stond gepland, en hij gemist had door het stranden in Chicago, heeft hij alsnog af kunnen leggen, en met goed resultaat ook nog. Die is binnen! Na afloop maakte hij nog wat foto's van de Mississipi die flink bevroren is. Prachtig gezicht! En het blijft apart dat hij nu rondloopt op de plekken waar we naar gekeken hebben via internet. Echt gaaf!!

Inmiddels heeft hij al flink wat Internationale studenten ontmoet en als echte ambassadeur van Nederland (want dat ben je toch eigenlijk wel) heeft hij al wat feiten over Nederland gedeeld. Zoals het feit dat wij onder zeeniveau leven, dat blijft fascinerend. En ze vinden onze taal maar abacadabra... ;-)

Ook Carlo's roommate is op de campus gearriveerd en hij lijkt een aardige jongen. Dat is wel prettig als je bij elkaar op een kamer moet bivakeren. Op dit moment lijkt alles wel lekker te lopen. Hopelijk is dat ook nog zo als de colleges gaan beginnen... ;-)

Het aanbod qua eten is even 'another cookie'. Carlo bedacht als ontbijt een broodje ei met vlees, en dat kreeg hij ook...maar het zwom in het vet! Brrrr...volgende keer maar even tussen de ontbijtgranen kijken naar iets lekkers. Hij heeft met eigen ogen kunnen zien dat de campagne die Jamie Oliver voert, wat betreft gezond eten op scholen, ook wel degelijk nodig is...

Nog een klein bommetje...

8 januari 2015
Vandaag staat er een rustigere dag gepland. Intekenen voor zijn vakken en 's middags shoppen met Nick. Nick is ook een International student en komt uit Australië. Ze hadden al contact gehad via Facebook en trekken nu veel met elkaar op, leuk! Het laat ook zien dat het goed gaat met Carlo. Hij kan de dingen veel beter loslaten dan dat ik dat kan. Daardoor kan hij sneller omschakelen na tegenslagen. En dat merk je nu. Heb ik het toch goed ingeschat.. ;-)

Na het shoppen stuurt Carlo een foto van de sneeuw. Hij heeft zijn ogen uitgekeken; de winkels zijn hier elk net zo groot als de Mediamarkt bij ons is, en dan zitten er gewoon tig in een gebouw! Alles is dus echt groter in Amerika...hahahaha! Als bewijs stuurt hij een foto van een fles shampoo die hij gekocht heeft (want vergeten..) en inderdaad: daar kan hij wel een half jaar mee toe!
We kletsen nog even wat heen en weer en dan zeg ik hem gedag en duik lekker onder de wol. Wat voelt het goed om de opgewekte Carlo weer te horen, en wat ben ik trots op mezelf dat ik daar op vertrouwd heb. Hij komt er wel! :-)

En dan krijgt hij ineens bericht van de University wat hem een uitroep ontlokt. "What the f...!!" Iets over dat hij niet voldoet aan de financiële 'requirements' en daardoor niet 'enrolled' kan blijven op de University. Waaaatttt?!? Wat NU dan weer!! Carlo laat weten dat hij even naar het Center for International Students gaat voor uitleg. Afwachten dus...
Een half uur later begint Carlo vrolijk weer een gesprekje met me via Whatsapp, maar rept met geen woord over het bommetje. Wanneer ik daar naar vraag zegt hij: "Oh dat...hahaha. Ik moest gewoon nog een payment doen voor het inschrijven van mijn vakken, meer niet!"
Pppfffffff...ik was al bijna aan het crowdfunden geslagen. Maar het is ook weer zo typisch Carlo dat ik er ook om moet lachen.
Even een bommetje droppen bij je moeder en dan vervolgens vergeten te melden hoe het in elkaar zat... ;-)

Troubleshooting...

7 januari 2015
De volgende dag blijkt dat mijn 'draadje' met Carlo nog steeds intact is, ondanks de grote afstand. Terwijl ik een beetje loop te rommelen in huis overvalt me zomaar ineens een enorm nerveus gevoel, bijna alsof ik examen moet doen. En ja hoor; een aantal minuten later krijg ik een berichtje van Carlo. Hoe is het toch weer mogelijk...
Hij had heerlijk geslapen, zei hij, maar zodra hij wakker werd overviel gelijk het stressgevoel hem weer. Ik begreep meteen waar mijn gevoel vandaan kwam. Mooi dat zoiets, wat voor mij heel gewoon is geweest al die jaren, ook nog werkt als hij in Amerika zit. ;-)
Inmiddels heb ik uitgezocht hoe je via online banking geld op je creditcard kunt storten, dus het belangrijkste is nu dat wifi gaat werken. Dus hopp...naar HuskyTech!

Aan het eind van de dag (ik lig inmiddels al in mijn bed) krijg ik een berichtje van Carlo via Whatsapp. Yess, ook probleem 2 is opgelost!
Hij heeft een drukke introductiedag achter de rug, veel info en ook weer nieuwe formulieren om in te vullen. Maar het belangrijkste is dat hij zich weer goed voelt. Dan treed automatisch zijn relativeringsvermogen in werking, en dan weet hij zich soms pijlsnel te herpakken. Daar heb ik veel bewondering voor! En nu hij weer online kan is ook het geldprobleem in een paar minuten opgelost. Waar zouden we zijn zonder internet.. ;-)

St. Cloud State University

6 januari 2015
Uiteindelijk krijg ik om 01.00 uur weer een berichtje van Carlo. Hij is inmiddels ingeschreven en heeft de sleutel van zijn kamer gekregen. Maar de trubbels zijn nog even niet de wereld uit; met man en macht hebben ze geprobeerd om wifi werkend te krijgen op zijn laptop, maar is niet gelukt. Ook pinnen is nog steeds niet mogelijk en zijn creditcard heeft inmiddels ook de limiet bereikt. Dus, zoals Carlo verwoordt: "Ik zit gewoon compleet platzak in de VS!! Ik kan net zo goed weer naar huis komen!" Inmiddels is hij doodmoe en na alle opgedane indrukken kan er niet veel meer bij. Ik kan het me zo goed voorstellen! Maar problemen zijn er om opgelost te worden. Ik duik het internet op om te achterhalen waar hij wel zou kunnen pinnen. Al gauw vind ik een bank waar ze 'Maestro' accepteren, en laat die nou gewoon op de campus staan! Probleem opgelost. ;-)

Probleem nummer 2 is wat lastiger om vanuit hier op te lossen. Het blijkt dat de ID die hij daar heeft gekregen om in te loggen op wifi en het netwerk van de universiteit niet werkt zoals het zou moeten. Zelf noemde hij al de term 'HuskyTech' en dat is ook wat ik vind op de website van St. Cloud University. Het is een technisch hulpcentre voor de studenten en voor zover ik kan zien zijn ze daar heel goed thuis in dit soort trubbels. Dus ook dat komt vast goed.

Maar Carlo is er even 'vet klaar' mee, en ik kan me dat zo goed voorstellen! Eerst al dat gedoe tijdens de reis hier naar toe, daarna volgepropt met informatie in een taal die je uitstekend spreekt maar niet je moedertaal is. Ik geef het je te doen.. Ik voel enorm met hem mee, maar ik heb ook een rotsvast vertrouwen in zijn grote relativeringsvermogen. Maar dat gaat vast pas in werking na 'a good night sleep' en dat is precies wat hij van plan is. Ook al is het nog maar 19.30 uur, hij duikt lekker onder de wol. Morgen is er weer een dag...

The next day..

6 januari 2015
De volgende morgen om 09.30 uur is Carlo alweer op het vliegveld van Chicago. Gelukkig heeft hij goed geslapen en nu is het zaak om te zorgen dat hij met de eerste vlucht naar St. Cloud mee kan! Door de geannuleerde vlucht van gister zit de aankomende vlucht natuurlijk stampvol, dus we duimen met z'n allen als een gek! Ik klets via Whatsapp ondertussen ook tegen mijn zus Karen, die enorm meeleeft. Van de zenuwen is die al beginnen te knagen aan de rand van haar koffiekopje..hahaha.

Carlo klinkt inmiddels alweer wat opgewekter; de slaap in een luxe hotelbed heeft hem duidelijk goed gedaan. Enthousiast vertelt hij over de gezellige avond met mede-gestranden in het hotel en stuurt hij een foto van het prachtige uitzicht vanuit het hotel Holiday Inn. Ze hebben zich aangemeld voor de vlucht van 12.15 uur en nu is het wachten op toestemming...
Om 12.00 uur komt dan eindelijk het verlossende bericht: hij kan met de vlucht mee!! Er was nog een plaats over, helemaal top! Wij juichen hier thuis alsof we de loterij hebben gewonnen, maar toch schiet heel even de gedachte door mijn hoofd: '...als dat apparaat nu maar niet uit de lucht dondert...'.
Uiteraard stop ik dat meteen weg en wens Carlo een goede reis toe. Tot straks op 'St. Cloudse' bodem!

Uiteindelijk landt hij ruim een uur te laat op St. Cloud Airport, maar hij is er! Nu met een taxi-busje naar St. Cloud State University en dan door de enorme papiermolen waarbij hij ook menigmaal zijn creditcard zal moeten laten wapperen. Tja...voor niks gaat de zon op!

De reis verloopt niet geheel vlekkeloos....

5 januari 2015, 12.00 uur
En terwijl Carlo is begonnen aan de lange vliegreis van 9 uur naar Chicago, rijden wij naar huis met het gevoel dat we in het verkeerde verhaaltje zitten. Hier hebben we met z'n allen zo naar toe geleefd en met nog een paar keer zwaaien zitten we ineens aan de andere kant van 'de Amerika-reis', het gedeelte waarin we eraan moeten gaan wennen dat Carlo niet om ons heen is. Het voelt raar, maar toch realiseren we ons allebei dat ook wij een nieuw tijdperk ingaan, een leven met zijn tweeën.

Het leuke van de techniek van tegenwoordig is dat je heel veel online kunt volgen. Onder andere kan ik via een appje bekijken waar Carlo vliegt, zo cool!
Eenmaal thuis gekomen merk ik meteen hoe stil het is in huis, maar daar had ik me ook al op voorbereid. ;-) Gauw ga ik op Facebook kijken. Ik ben echt totaal verrast te lezen hoe iedereen met ons meeleeft, heel bijzonder! We rommelen wat in huis want het duurt nog wel even voordat Carlo op het vliegveld van Chicago landt. Bram kruipt op de bank en komt daar ook niet meer vandaan; helemaal total loss van de belevenissen (en emoties) op Schiphol. Ik zelf ook, maar slapen lukt niet dus hang ik lekker wat rond op internet. En dan volgt om 20.30 (onze tijd) het verlossende smsje van Carlo: het vliegtuig is weer veilig geland. Nu volgt het lange wachten op de vlucht naar St. Cloud, Minnesota. Het is daar nu 13.30 en die vlucht vertrekt pas om 20.30...

01.00 uur
Het vliegveld van Chicago is echt enorm groot...er rijden gewoon treinen en metro's! Inmiddels heeft Carlo geprobeerd geld te pinnen met zijn bankpasje maar is niet gelukt. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat er een 'maestro-logo' op moet staan. Maar hij is bekaf en heeft geen puf om een andere pinautomaat te gaan zoeken. Inmiddels kletsen we via Whatsapp, want wifi, en ik merk aan zijn berichtjes hoe moe hij is. Afgelopen nacht bijna niet geslapen, net 9 uur in een vliegtuig en nu nog eens 7 uur wachten. Het is niet niks. Ook bij mij begint de slaperigheid toe te slaan en net als ik zeg dat ik al in bed lig en eventjes mijn ogen dichtdoe typt hij dat zijn vlucht een uur vertraging heeft. Ppffff, ook dat nog. Nog langer wachten. En vooruit...nog een half uur vertraging erbij! Ik kijk in de app of ik kan zien wat er aan de hand is misschien, en terwijl ik naar de vluchtgegevens kijk springt de tekst 'VLUCHT GECANCELD' in beeld....
Waaattt??!! Ook Carlo heeft het nieuws inmiddels gehoord en heeft het even volkomen gehad! Gestrand op het vliegveld van Chicago...en nu?

04.30 uur
Ten einde raad maak ik nu toch Roy maar wakker, twee weten immers meer dan een. Hij moet die dag de middagdienst in, maar het idee dat mijn kind daar vannacht op dat vliegveld moet blijven rondhangen bezorgt me kippenvel. Terwijl ik contact houd met Carlo via Whatsapp stort Roy zich op Google, op zoek naar andere mogelijkheden. Bij ons is het op dat moment 4.40 uur. Doordat ik de nacht ervoor slecht kon slapen ben ik nu dus al 24 uur wakker. Maar dat kan me niks schelen; Carlo zit daar in zijn eentje en kan even niet overzien hoe het nu verder moet. Ook al kan hij zich heel goed uiten in het Engels, dit is toch wel even wat anders dan de weg vragen. Zenuwslopend...

En dan ineens zegt Carlo: "Goh, da's ook toevallig...kom ik een leraar tegen! Die moest ook naar St. Cloud." Deze man blijkt goud waard! Naar wat ik uit de berichten begrijp wordt er nu een hotel geregeld en gaan ze daar met een shuttle-bus naar toe. Wat een opluchting! En ja hoor, een klein uurtje later krijg ik bericht dat hij is aangekomen in het hotel. En met een bed in zicht komt, ondanks de vermoeidheid, toch ook weer een klein beetje van de spirit boven. 'Echt een zieke kamer, mam!" Snel stuurt hij me een paar foto's en duikt dan met een ferme "Doeiii!!" onder de dekens voor een welverdiende nachtrust. Nu maar hopen dat er morgen nog ruimte is voor hem op de eerstvolgende vlucht naar St. Cloud.

Inmiddels is het bij ons 7.15, en met een iets geruster hart kruip ook ik onder de dekens.

Welterusten, kanjer van me! :-)

Going to America!

5 januari 2015, 06.00 uur
Eindelijk is het dan zover! Eindelijk is het 5 januari 2015, de dag dat Carlo naar Amerika gaat...
Na al het geregel, visum-perikelen, voorbereiden en andere zaken, gaat het nu dan echt gebeuren!!
En ineens is het dan toch best wel even doodeng, niet alleen voor Carlo maar ook voor paps en mams. Hoewel je met je verstand weet dat hij volwassen is en dit aan kan, in je hart is hij toch nog gewoon je kleine jochie.. ;-)
Maar ook ik heb mijn voorbereiding gehad en iedereen is er klaar voor!

Eenmaal op Schiphol neemt de nervositeit behoorlijk toe. Carlo in een enorme rij, inchecken bij de balie, koffer afgeven...en dan nog even rondlopen. Maar als je dan zover bent wil je er eigenlijk ook gewoon aan gaan beginnen. Dus besluit hij om maar alvast door de douane te gaan, ook al is het nog wat vroeg. Nog een laatste knuffel, een laatste dikke zoen, nog een keer zeggen dat ik zo van hem hou...en dan loopt hij van ons weg om te beginnen aan een heel nieuw hoofdstuk in zijn leven. Mijn hart breekt bij het zien van de enorme onzekerheid en spanning op zijn gezicht, maar ik weet dat hij het vast allemaal wel gaat redden. Tot het allerlaatst kijk ik hem na, tot ik hem echt niet meer kan zien. En ook dan ben ik bijna niet van mijn plaats te krijgen; ook al zie ik hem niet meer...er is maar een wand tussen mij en mijn kind. Is dit nu het grote 'loslaten'? Ik vind er even niks aan...

Ik heb hem beloofd dat we op Schiphol blijven tot zijn vliegtuig daadwerkelijk vertrekt, just in case. Maar zelf wil ik ook niet anders. We halen koffie en gaan wat verloren op een stoeltje zitten midden in de grote hal. Dan krijg ik een whatsappje van Carlo en we kletsen als vanouds wat heen en weer. Ik stuur hem een foto van Brammetje, die in zijn fietsmandje aan de bagagekar hangt. Alle mensen vinden hem schattig...tot hij zijn smoeltje opentrekt...hahaha! Maar wat doet het ventje het goed: met de lift, rijden door al die ruimtes vol met mensen....en Brammetje blijft netjes om zich heen kijken om alles in zich op te nemen.

11.00 uur: Na de koffie gaan we naar het promenade-dek. We zijn totaal verrast als blijkt dat we precies tegenover gate 4 uitkomen; de gate waaruit Carlo gaat vertrekken! Hoe is het mogelijk...
Echt supergaaf, nu kan ik mijn kind tot het allerallerallerlaatst uitzwaaien! ;-)
Via Whatsapp vertelt hij dat hij aan boord is, en ik vertel dat wij vlakbij op het promenade-dek staan. Helaas zit hij in het midden van het vliegtuig en niet bij het raam, dus we kunnen elkaar niet zien. Maar toch zwaai ik als een malle en vertel Bram dat Carlo daar in dat vliegtuig zit. Bram kijkt me aan alsof ik niet goed snik ben. Hij maakt zich veel drukker om zijn kapsel; de harde wind blaast alles door de war... :-p
En dan komt het vliegtuig in beweging, langzaam wordt het op zijn plaats geduwd en begint het geluid van de motoren aan te zwellen. Wat ontzettend mooi om dit helemaal te kunnen aanschouwen! Langzaam rolt het vliegtuig de startbaan op. Dan, met een oorverdovend gebulder, komt de enorme zilveren vogel los van de grond....met mijn hele ziel en zaligheid aan boord.

Dag Carlo, dag kanjer van me. Ik ben echt zoo onwijs trots op je!!

Filmpje van het vliegtuig, waarin Carlo zit, op weg naar de startbaan....