De reis verloopt niet geheel vlekkeloos....

5 januari 2015, 12.00 uur
En terwijl Carlo is begonnen aan de lange vliegreis van 9 uur naar Chicago, rijden wij naar huis met het gevoel dat we in het verkeerde verhaaltje zitten. Hier hebben we met z'n allen zo naar toe geleefd en met nog een paar keer zwaaien zitten we ineens aan de andere kant van 'de Amerika-reis', het gedeelte waarin we eraan moeten gaan wennen dat Carlo niet om ons heen is. Het voelt raar, maar toch realiseren we ons allebei dat ook wij een nieuw tijdperk ingaan, een leven met zijn tweeën.

Het leuke van de techniek van tegenwoordig is dat je heel veel online kunt volgen. Onder andere kan ik via een appje bekijken waar Carlo vliegt, zo cool!
Eenmaal thuis gekomen merk ik meteen hoe stil het is in huis, maar daar had ik me ook al op voorbereid. ;-) Gauw ga ik op Facebook kijken. Ik ben echt totaal verrast te lezen hoe iedereen met ons meeleeft, heel bijzonder! We rommelen wat in huis want het duurt nog wel even voordat Carlo op het vliegveld van Chicago landt. Bram kruipt op de bank en komt daar ook niet meer vandaan; helemaal total loss van de belevenissen (en emoties) op Schiphol. Ik zelf ook, maar slapen lukt niet dus hang ik lekker wat rond op internet. En dan volgt om 20.30 (onze tijd) het verlossende smsje van Carlo: het vliegtuig is weer veilig geland. Nu volgt het lange wachten op de vlucht naar St. Cloud, Minnesota. Het is daar nu 13.30 en die vlucht vertrekt pas om 20.30...

01.00 uur
Het vliegveld van Chicago is echt enorm groot...er rijden gewoon treinen en metro's! Inmiddels heeft Carlo geprobeerd geld te pinnen met zijn bankpasje maar is niet gelukt. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat er een 'maestro-logo' op moet staan. Maar hij is bekaf en heeft geen puf om een andere pinautomaat te gaan zoeken. Inmiddels kletsen we via Whatsapp, want wifi, en ik merk aan zijn berichtjes hoe moe hij is. Afgelopen nacht bijna niet geslapen, net 9 uur in een vliegtuig en nu nog eens 7 uur wachten. Het is niet niks. Ook bij mij begint de slaperigheid toe te slaan en net als ik zeg dat ik al in bed lig en eventjes mijn ogen dichtdoe typt hij dat zijn vlucht een uur vertraging heeft. Ppffff, ook dat nog. Nog langer wachten. En vooruit...nog een half uur vertraging erbij! Ik kijk in de app of ik kan zien wat er aan de hand is misschien, en terwijl ik naar de vluchtgegevens kijk springt de tekst 'VLUCHT GECANCELD' in beeld....
Waaattt??!! Ook Carlo heeft het nieuws inmiddels gehoord en heeft het even volkomen gehad! Gestrand op het vliegveld van Chicago...en nu?

04.30 uur
Ten einde raad maak ik nu toch Roy maar wakker, twee weten immers meer dan een. Hij moet die dag de middagdienst in, maar het idee dat mijn kind daar vannacht op dat vliegveld moet blijven rondhangen bezorgt me kippenvel. Terwijl ik contact houd met Carlo via Whatsapp stort Roy zich op Google, op zoek naar andere mogelijkheden. Bij ons is het op dat moment 4.40 uur. Doordat ik de nacht ervoor slecht kon slapen ben ik nu dus al 24 uur wakker. Maar dat kan me niks schelen; Carlo zit daar in zijn eentje en kan even niet overzien hoe het nu verder moet. Ook al kan hij zich heel goed uiten in het Engels, dit is toch wel even wat anders dan de weg vragen. Zenuwslopend...

En dan ineens zegt Carlo: "Goh, da's ook toevallig...kom ik een leraar tegen! Die moest ook naar St. Cloud." Deze man blijkt goud waard! Naar wat ik uit de berichten begrijp wordt er nu een hotel geregeld en gaan ze daar met een shuttle-bus naar toe. Wat een opluchting! En ja hoor, een klein uurtje later krijg ik bericht dat hij is aangekomen in het hotel. En met een bed in zicht komt, ondanks de vermoeidheid, toch ook weer een klein beetje van de spirit boven. 'Echt een zieke kamer, mam!" Snel stuurt hij me een paar foto's en duikt dan met een ferme "Doeiii!!" onder de dekens voor een welverdiende nachtrust. Nu maar hopen dat er morgen nog ruimte is voor hem op de eerstvolgende vlucht naar St. Cloud.

Inmiddels is het bij ons 7.15, en met een iets geruster hart kruip ook ik onder de dekens.

Welterusten, kanjer van me! :-)