Going to America!

5 januari 2015, 06.00 uur
Eindelijk is het dan zover! Eindelijk is het 5 januari 2015, de dag dat Carlo naar Amerika gaat...
Na al het geregel, visum-perikelen, voorbereiden en andere zaken, gaat het nu dan echt gebeuren!!
En ineens is het dan toch best wel even doodeng, niet alleen voor Carlo maar ook voor paps en mams. Hoewel je met je verstand weet dat hij volwassen is en dit aan kan, in je hart is hij toch nog gewoon je kleine jochie.. ;-)
Maar ook ik heb mijn voorbereiding gehad en iedereen is er klaar voor!

Eenmaal op Schiphol neemt de nervositeit behoorlijk toe. Carlo in een enorme rij, inchecken bij de balie, koffer afgeven...en dan nog even rondlopen. Maar als je dan zover bent wil je er eigenlijk ook gewoon aan gaan beginnen. Dus besluit hij om maar alvast door de douane te gaan, ook al is het nog wat vroeg. Nog een laatste knuffel, een laatste dikke zoen, nog een keer zeggen dat ik zo van hem hou...en dan loopt hij van ons weg om te beginnen aan een heel nieuw hoofdstuk in zijn leven. Mijn hart breekt bij het zien van de enorme onzekerheid en spanning op zijn gezicht, maar ik weet dat hij het vast allemaal wel gaat redden. Tot het allerlaatst kijk ik hem na, tot ik hem echt niet meer kan zien. En ook dan ben ik bijna niet van mijn plaats te krijgen; ook al zie ik hem niet meer...er is maar een wand tussen mij en mijn kind. Is dit nu het grote 'loslaten'? Ik vind er even niks aan...

Ik heb hem beloofd dat we op Schiphol blijven tot zijn vliegtuig daadwerkelijk vertrekt, just in case. Maar zelf wil ik ook niet anders. We halen koffie en gaan wat verloren op een stoeltje zitten midden in de grote hal. Dan krijg ik een whatsappje van Carlo en we kletsen als vanouds wat heen en weer. Ik stuur hem een foto van Brammetje, die in zijn fietsmandje aan de bagagekar hangt. Alle mensen vinden hem schattig...tot hij zijn smoeltje opentrekt...hahaha! Maar wat doet het ventje het goed: met de lift, rijden door al die ruimtes vol met mensen....en Brammetje blijft netjes om zich heen kijken om alles in zich op te nemen.

11.00 uur: Na de koffie gaan we naar het promenade-dek. We zijn totaal verrast als blijkt dat we precies tegenover gate 4 uitkomen; de gate waaruit Carlo gaat vertrekken! Hoe is het mogelijk...
Echt supergaaf, nu kan ik mijn kind tot het allerallerallerlaatst uitzwaaien! ;-)
Via Whatsapp vertelt hij dat hij aan boord is, en ik vertel dat wij vlakbij op het promenade-dek staan. Helaas zit hij in het midden van het vliegtuig en niet bij het raam, dus we kunnen elkaar niet zien. Maar toch zwaai ik als een malle en vertel Bram dat Carlo daar in dat vliegtuig zit. Bram kijkt me aan alsof ik niet goed snik ben. Hij maakt zich veel drukker om zijn kapsel; de harde wind blaast alles door de war... :-p
En dan komt het vliegtuig in beweging, langzaam wordt het op zijn plaats geduwd en begint het geluid van de motoren aan te zwellen. Wat ontzettend mooi om dit helemaal te kunnen aanschouwen! Langzaam rolt het vliegtuig de startbaan op. Dan, met een oorverdovend gebulder, komt de enorme zilveren vogel los van de grond....met mijn hele ziel en zaligheid aan boord.

Dag Carlo, dag kanjer van me. Ik ben echt zoo onwijs trots op je!!

Filmpje van het vliegtuig, waarin Carlo zit, op weg naar de startbaan....