Langzaam begint alles weer een beetje 'normaal' te lopen. Ik heb lichamelijk een flinke terugslag gehad. De drukte van de kerstdagen, Roy's verjaardag, afscheidsfeestje Carlo, Oud & Nieuw, en de aanloop naar de Amerika-reis hebben hun tol zeker wel geëist. Maar daar had ik dan ook op gerekend. Ook het daadwerkelijk afscheid nemen van Carlo hakte er behoorlijk in. Hoewel ik me goed voorbereid had, was het toch wel even wat...my baby...helemaal naar Amerika.
Gek eigenlijk hè, dat moeders altijd hun kleine knulletje blijven zien..terwijl dat knulletje toch écht al 21 is. ;-)
Maar buiten dat; de strubbelingen met de vliegreis, de onduidelijkheden soms wat betreft de creditcard en een vrij nieuwe laptop die het ineens laat afweten, zorgden voor flink wat druk tijdens de eerste dagen.
In plaats van langzaam wennen werden we met 250 k/u door de dagen heen gejaagd, haha!
Zonder laptop kun je ook niet veel uitzoeken op internet, dus begon ik hier thuis flink te Googlen.
En zo wierp het ongemerkt een ander issue op: is hulp bieden een verdekte vorm van 'niet los kunnen laten'?
Aan de ene kant kreeg ik het advies: 'laat het hem zelf ondervinden, dit hoort bij het op eigen benen gaan staan!'.
En aan de andere kant hoorde ik: 'nou, dit is toch best wel ff veel tegelijk hoor, dan mag je best wel de helpende hand bieden!'.
Tja? To mother, or not to mother..that's the question.
Ik besloot mijn gevoel te volgen en op bepaalde vlakken te helpen met uitzoeken. Maar ook bepaalde zaken door hem zelf laten regelen. Een mooie mix vond ik zelf. Dat voelde goed voor mij. Oké, soms moet je écht wel eens plat op je snufferd gaan hoor...maar niet persé helemaal in Amerika, toch? ;-)
Al met al zijn alle trubbels inmiddels glad gestreken, en ligt de focus nu weer op het studeren.
Hoewel...de ontspanning hebben ze ook hoog in het vaandel staan! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten